De theatrale installatie Terwijl we sliepen is als een drie dimensionale film waar een wereld voor en achter het doek tot leven komt. De grote lijn is gebaseerd op het stuk The Blind van Maurice Maeterlinck waarin een groep mensen verdwaald is in een bos, achtergelaten door hun leider. Ze wachten tot de leider terugkomt. Het is nacht. Ze weten niet waar ze zich bevinden en hebben geen idee wat hen te wachten staat of welke kant ze op moeten gaan. In Terwijl we sliepen is deze groep mensen een groepje kinderen. De leider, die ze heeft achtergelaten is de moeder. Ze is vermoedelijk hulp gaan halen.
In een getekend bos ziet de bezoeker vijf kinderlijke figuren. De kinderen variëren in leeftijd van 0 tot 15 jaar. Een aantal kinderen zitten, een paar staan. Het lijkt alsof ze luisteren naar de geluiden in het bos. Ze zijn heel alert. Van slechts één enkel kind zien we het gezicht goed. Dan begint een van de kindfiguren te spreken. Eerst spreken zij één voor één. Het is donker, waar zijn ze? En waarom zijn ze hier achtergelaten? Dan vertellen ze flarden uit hun leven, en over zaken die ze van volwassenen hebben gehoord. Soms in heel concrete bewoordingen, (‘er is een oorlog gaande’) soms ook is het onduidelijk waarover ze precies spreken. De bezoeker weet meer dan zij.
De kinderen weten niet precies waar de volwassenen zijn en waar ze zich mee bezighouden. Ze weten niet dat het gevaarlijke zaken zijn die nog een lange nasleep krijgen. Ondertussen gaat het (aangepaste) dagelijkse leven door, ze eten wat, ze spelen, ze lezen, het waait, het regent, het stormt, de lente breekt aan. De natuur wordt een metafoor voor de gevoelens die ze ondergaan: woede, opluchting, verstilling.
Dankzij gesprekken met overlevenden van oorlog (kinderen en volwassenen) beschikken we over audio getuigenissen die de muzikale basis vormen voor het muziekstuk. Een groot deel van de gesprekken (zowel met ervaringsdeskundigen als niet ervaringsdeskundigen) gaat ook over vrijheid en wat dit voor hen betekent.
Een deel van de getuigenissen wordt omgezet naar de tegenwoordige tijd en opnieuw door kinderstemmen ingesproken. Ook zullen nieuwe teksten worden geschreven die over het dagelijkse leven gaan; het weer, de natuur, (het gebrek aan) eten, spelletjes die ze doen, vragen die ze hebben. Het toneelstuk The Blind van Maurice Maeterlinck vormt het geraamte voor het maak proces. De nieuwe teksten worden erin gepast, of ver vangen de originele teksten opeen poëtische en ritmische manier.
Andere inspiratiebronnen zijn de dichterlijke verhalen van Dylan Thomas. Verbeelding en werkelijkheid lopen in zijn werk op onnavolgbare wijze door elkaar. Flashbacks sluiten naadloos aan op geluiden die op dat moment ‘wer kelijk’ te horen zijn. Dit aspect, waarin tijd geen lineair begrip meer is maar dingen tegelijkertijd kunnen gebeu ren, en verbeeldingen en herinneringen minstens zo echt lijken als de realiteit, zijn een inspiratiebron voor zowel onze beeld als geluidstaal.
Componist Simone Giacomini gebruikt de getuigenis sen, de teksten van Maeterlick, de nieuwe teksten én de menselijke geluiden (ademhaling, zuchten, huilen, enz.) als basis voor de muziek.
Inspiratiebron voor de vormgeving zijn onder meer de figuren van Gisele Vienne en de figuren van Eveline van Duyl (beeldend kunstenaar). Met Eveline van Duyl zal samengewerkt worden om de juiste beeldende vorm te vinden per kindfiguur.
Met deze muzikale en beeldende immersieve ervaring willen we bij de toeschouwers een verbinding met deze kind figuren creëren en daarmee een verantwoordelijk heids gevoel oproepen, waaruit kracht kan worden geput. Juist bij alle buitenstaanders die geen oorlog kennen en zich machteloos voelen. Of om Patti Smith te citeren: “Ik geloof dat alles wat we dromen, door ons te verbinden echt kan bestaan. People have the power.”
Jeugd t/m 16 jaar gratis
Wilt u ‘jeugd t/m 16 jaar gratis’ tickets bestellen? Klik hier voor meer informatie!
