Diederik was bijna 8 toen hij de eerste mensen zag landden op de maan. Het maakte een onuitwisbare indruk. Net als de beelden uit Vietnam en Cambodja. En Toppop niet te vergeten. Zijn wereldbeeld werd mede gevormd door Kuifje en Asterix. Misschien nog steeds wel.
De kracht en betekenis van herinnering. Daarover gaat Diederik’s 5e solo. Wat is er nog over van de verbazing, verwondering en bewondering van een ventje van bouwjaar ’61? In deze voorstelling gaat Diederik zijn eigen verleden te lijf. Het jongetje van toen kijkt naar de wereld van nu. En andersom. Een halve eeuw terug in de tijd is voor meesterverteller Van Vleuten maar een kleine stap. Wat die kleine stap voor de mensheid betekent, weten we na afloop.
'Apollokind Van Vleuten ontroert. [...] Hij weeft deze geschiedenissen zo aan elkaar dat beide aan kracht winnen: de wereldgeschiedenis wordt persoonlijker, zijn familiegeschiedenis wordt grootser. ★★★★ | NRC
'Van Vleuten is trouw aan zichzelf gebleven en heeft alles mee. Het soepele naturel van de geboren verhalenman in de uitbundige passages, zijn dictie en de reeksen anekdotes die hij opvoert als een meeslepende constructie van fictie, in combinatie met onweerlegbare feiten.' ★★★★ | Dagblad van het Noorden
'Van Vleuten een geweldige verteller noemen is ondertussen een enorm cliché, maar niet voor niets. [...] Het eerbetoon aan zijn vader zet aan het denken over doen en nalaten.' ★★★★ | Volkskrant
'Diederik van Vleuten herdenkt zijn vader met geweldige reis naar de maan.' | Theaterkrant (keuze van de criticus)
'In Bouwjaar '61 toont Van Vleuten zich opnieuw een fantastische verteller.' | Parool
